به یاد اوردم که چگونه خاطره ات را در جایی دنج و امن به دور از هیاهو  پنهان کردم

گویی گوهری گرانبها را به دور از دست یغماگران، دست نخورده

 با کور سوی امیدی به امانت نگه داشته بودم

که شاید دوباره بازگردی و خاطره ات را از من بخواهی

خاطره ای که گویی برای همین دیروز بود

می دانم به یادش داری ، می دانی نگهش داشته ام

پس بیا و امانتی ات را بگیر

شاید به بهانه آن بتوانم ببینمت

اگر باز هم نیامدی آنوقت چه ؟

با خاطره ات چه کنم ؟

همچنان در پستو نهانش دارم ؟

می دانی که امانت دار خوبی هستم

پس بیا ...

هر چند دور ... هر چند دیر ...